Ovih pet hrabrih muževa zasijaše kao pet sjajnih zvezda u crno vreme hristobornih careva Dioklecijana i Maksimijana. Evstratije sveti beše rimski vojvoda u gradu Satalionu, Evgenije mu beše drug u vojsci, Orest beše, takođe, ugledan vojnik, Aksentije sveštenik, a Mardarije prost građanin i zemljak Evstratijev, budući obojica iz grada Aravrakina. Carski namesnici Lisije i Agrikola mučiše najpre Aksentija kao sveštenika. Videći nevino stradanje hrišćana, Evstratije se sam prijavi Lisiju i izjavi, da je hrišćanin. Za vreme mučenja Evstratijeva stupi Evgenije pred sudiju i uzviknu: „Lisije, i ja sam hrišćanin”. A kada Evstratija provođahu sa ostalim mučenicima kroz grad Aravrakin, vide ih Mardarije sa krova svoje kuće, oprosti se sa ženom i dvoje nejake dece, i pojuri za njima vičući mučiteljima u lice: „I ja sam hrišćanin kao i gospodin moj Evstratije”. A svetom Orestu ispade krst iz nedara, kada streljaše nišan pred Lisijem, po čemu ga Lisije pozna da je hrišćanin, što i sam Orest otvoreno ispovedi. Beše Orest mlad i krasan vojnik, i rastom nadvišavaše sve ostale vojnike. Aksentije bi posečen, Evgenije i Mardarije skončaše u mukama, Orest izdahnu na usijanom gvožđu, a Evstratije u peći ognjenoj. Pred smrt pričesti svetog Evstratija u tamnici sveti Vlasije (v. 11. februar). Mošti njihove behu docnije prenete u Carigrad i sahranjene u crkvi njihovog imena – Svetih Petočislenika. U toj crkvi njih su viđali žive, a sveti Orest javio se i svetom Dimitriju Rostovskom (v. 28. oktobar). Od svetog Evstratija ostala je krasna molitva koja se čita na subotnoj polunoćnici: Veličaja veličaju tja Gospodi.